VILLAJELENA NL |PRIJZEN & BESCHIKBAARHEID | VILLAJELENA UK | PRICES & AVAILABILITY | CONTACT

Welkom op de site van Villajelena.

Villajelena is een gîte in de Var in Zuid Frankrijk met 2600 m2 tuin, een zwembad, eigen Jeu de Boules veld en uitzicht op wijngaarden. Villajelena is als vakantiewoning te huur.
Deze site is gemaakt in een weblog format waardoor de laatste post steeds bovenaan komt te staan. Door vanuit de verschillende menu's in de rechter balk te werken vindt u de informatie gesorteerd op categorie. Foto's op de site zijn in een groter formaat te bekijken door er op te klikken. Er rust copyright op alle foto's.

Welcome to Villajelena's website.
Villajelena is a gîte in the Var region in South of France with 2600 m2 garden, a swimming pool,
its own Jeu de Boules court and a view on vineyards. Villajelena is a holiday rental house.
This site was made using a weblog format thus putting the last post on top of the main page each time.
By using the different menu's from the sidebar on the right you can easily access information by category.
Photo's on this site can be viewed in a larger format by clicking on them. The photos are copyrighted.

28 augustus 2013

Nederlanders in Frankrijk | Beer Bergman

Villajelena vraagt Nederlanders die in Frankrijk wonen (en werken) naar hun ervaringen en verhalen. En naar hun favoriete wijnen (of andere Frans gerelateerde top 3). De zesde bijdrage in deze serie komt van Beer.

Wie is Beer Bergman?

Beer Bergman verhuisde in 1992 met haar toenmalig echtgenoot naar Frankrijk. Toen het wonen in Frankrijk vier jaar en haar dochter achttien maanden oud waren bleef ze 'alleen' achter omdat manlief er de brui aan gaf. Er brak een lastige tijd aan waar ze zich zo goed en zo kwaad als het ging doorheen ploeterde.

Het was niet gemakkelijk, maar Beer gaf niet op. Ze wist familie bereid te vinden te investeren in haar leven en dromen en pakte de goede zin bij de lurven en begon een geheel nieuwe carrière. En toen kwam ze in contact met de
- toenmalige - rector van haar oude school, Jan. Via e-mail (we hebben het over het pre-chat-tijdperk) maakte hij haar het hof. Samen met hem kreeg ze een tweede dochter en inmiddels hebben ze een goedlopend bedrijf waarbij beiden coachen en adviseren. Daarnaast bestieren ze een vakantieplek met gîtes en kampeergelegenheid.

 
Beer Bergman en Jan (c) Kamel Lahmadi | kamel@styleandthecity.com

 

“Het roer om” anno 1992

Beer: "In 1992 ben ik, toen dertig jaar oud, met mijn toenmalige echtgenoot naar Frankrijk verhuisd. De twaalf jaar daarvoor had ik als kunstenaar doorgebracht in Amsterdam en ik wilde graag leven op een plek waar van oudsher altijd was gewerkt. Die plekken bestonden nog wel in Nederland, maar de kloosters, fabriekjes, scholen en andere grotere eenheden werden op dat moment allemaal opgekocht om er veertig bejaardenwoningen neer te zetten: begrijpelijk, maar jammer voor ons. Het ideale fabriekje waar je een woning kon onderbrengen was een onbereikbaar ideaal geworden. In Nederland tenminste.
Bovendien was ik met hartzeer teruggekomen van een halfjaar studie in Los Angeles: het lukte me niet meer om mijn draai te vinden in Nederland.
Dat lag natuurlijk niet aan Nederland, maar aan mij en dus moest ik weg, en leek Frankrijk het enige echt haalbare en goede alternatief.

In dat voor-Internet tijdperk nam je dus gewoon de auto (een Ami-8 of, als het kon de luxe auto van mijn ouders), en ging je rondrijden. Op zoek naar makelaars, tussen 9 en 12 uur en 14 en 17 uur ‘s middags. Ons uitgangspunt was dat het zich op niet meer dan een dag rijden van Nederland mocht bevinden, niet aan de Route du Soleil en liefst in een streek met een gematigd klimaat moest liggen om geen enorme kosten van verwarming en isolatie te hebben.
En o ja, er moesten drie vakantiehuizen, een camping en een atelier in kunnen passen. En al die activiteiten zouden elkaar moeten kunnen verdragen zonder overlast te krijgen van elkaar.

In eerste instantie gingen we op zoek naar stationnetjes, die destijds te koop werden aangeboden. Om er al snel achter te komen dat die altijd een transportbedrijf, een houtzagerij, een chemische fabriek als buren hadden of heel afgelegen in de bossen lagen. Geen stationnetje voor ons dus. Via een makelaar die ons tussen de stapels wasgoed in haar ‘séjour’ ontving, kwamen we uiteindelijk terecht waar ik nu al 21 jaar woon, waarvan de laatste tien jaar met mijn tweede echtgenoot: op La Grosse Talle, in het hart van de Poitou-Charentes."

La Grosse Talle, de eerste passie

"La Grosse Talle is een oude herenboerderij op anderhalve hectare grond. 
Met bijgebouwen. Met meer dan 800 m2 dak die inmiddels moeten worden vervangen! En met het kerkhof op wat later het campingterrein zou worden, in de boomgaard naast het huis. Eindelijk had ik de plek gevonden waar ik begraven wilde worden… In de volle overtuiging dat het “goed was”, zonder  één rode cent op zak, maar met veel energie, dromen, ideeën en idealen en met heel veel hulp van vrienden en vooral van familie zijn we dat avontuur aangegaan.
Na vier jaar, één gîte en een hernia verder, toen onze dochter achttien maanden was, heeft mijn eerste echtgenoot het echtelijke pand verlaten en ging ik alleen door. Ik bleef lesgeven in schilderen en tekenen en deed de camping en de gîte zo goed en zo kwaad als het alleen ging erbij. Zonder stromend water in de keuken, nog steeds slapend onder het dak met als motto “hoor de wind waait door de bomen, hier in huis zelfs waait de wind”. Als eerste verandering ben ik geld gaan lenen van familie om voor beter basiscomfort te zorgen. Daarna kwam de vraag van de toekomst aan de beurt, want toen ik eenmaal centrale verwarming had kreeg ik eindelijk tijd om te denken aan andere dingen dan alleen hoe ons warm te houden. Ik kwam er natuurlijk al snel achter dat ik de kost niet kon verdienen met lesgeven, een kleine camping en een gîte... En dat ik me dus moest omscholen."

La Grosse Talle - Cour et Maison

De komst van internet en de bedrijven

"De komst van internet (voor mij was dat in 1996) en de ontdekking van een internationaal vrouwennetwerk heeft mijn leven veranderd. Ik kwam erachter dat er heel veel (vaak ook alleenstaande) vrouwen in agrarische gebieden woonden met een droom die Internet heette. En die daarin niet werden begrepen door hun omgeving, waar de gesprekken vaak gingen over de moestuin en de locale politiek, zoals hier in het dorp. (Bijna) al die vrouwen woonden zoals ik in gebieden waar vooruitgang krachtig werd tegengegaan door de sociale structuur van sterke gemeenschappen die invloeden van buitenaf wantrouwen.

Mooie contacten heb ik gehad met vrouwen uit Nieuw Zeeland, Amerika, Isarël, Canada én  uit  Nederland. Met sommigen daarvan heb ik nog steeds, zij het sporadisch, contact. Dankzij de hulp van vrienden heb ik een Mac gekocht, van mijn laatste geld een auto gehuurd om daarmee naar Nederland te rijden. Daar heeft een vriend mij de beginselen bijgebracht van het ontwerpen op de computer (Roel Siebrand, van vijf tot negen). In het bedrijf van een andere vriend kon ik leren HTML’en en Photoshoppen, en zo werd de basis gelegd voor wat uitgegroeid is tot een tweede passie.

Daarmee begon het tweede avontuur: beerbergman.com, communicatie- en adviesbureau, dat ik tien jaar heb geleid. We maakten folders, brochures, boekjes, magazines, logo’s, billboards, enorme posters voor in bushokjes maar schreven ook communicatieplannen. En maakten websites!Uiteindelijk waren we met zijn drieën. Maar het was té hard werken voor bijna geen marge. Van dat avontuur heb ik heel veel geleerd en niet in de laatste plaats goed Frans leren schrijven en spreken.

Vervolgens ben ik met een vriend uit Nederland een domeinnaamregistratie bureau en website hosting bedrijf begonnen, dat ik zes jaar heb geleid. Een mooi bedrijf, met klanten over de hele wereld, en een volledig drietalige support. En helemaal als network onderneming opgezet, waardoor ik al heel vroeg heb leren werken met online applicaties en software, en het “Web 2.0” hier op een natuurlijke manier binnenkwam. Al onze projecten werden “in the cloud” gedocumenteerd, de meeste communicatie verliep via project management platforms.
Maar de vriend overleed te vroeg aan kanker, de markt vroeg om investeringen waarvoor je meer volume moest hebben, de portefeuille heb ik uiteindelijk verkocht aan onze grootste leverancier.


De volgende logische stap was een soort van combinatie van de communicatie en de technologische geschiedenis die ik met mijn bedrijven had geschreven: trainingen geven in sociale media en de invloed van het web op de maatschappij bestuderen. Het leek in die begindagen van Twitter, Facebook en blogs wel alsof de enige aanpak de marketing benadering was. Daar had ik snel mijn buik van vol, want ik zag vooral mensen met hun handen in het haar zitten over wat ze ermee moesten en veel onbegrip, gebrek aan kennis en inzicht in wat al die nieuwigheden met onze maatschappij zouden doen. Op datzelfde moment kreeg ik de kans om mee te schrijven aan een boek “Réussir avec les réseaux sociaux”. Mijn bijdrage bestond vooral uit het stellen van kritische vragen, het schrijven van een groot gedeelte van de hoofdstukken over netwerk theorieën, over project management applicaties en sociale netwerken in bedrijven en over de toekomst van het web.

Dat was een grote ommekeer, want vanaf dat moment ben ik me gaan verdiepen in de sociologie over (online en fysieke) sociale netwerken, met aandacht voor conflicten, macht en integratie in netwerken en daarmee samenhangende economische en politieke vraagstukken. De centrale vraag voor mij is altijd: hoe gaan we als maatschappij om met de veranderende burger, de veranderende klant, de veranderende leerling en leermeester? En wat doen we met het feit dat iedereen van pet verandert, en dat op een manier die veel zichtbaarder is dan vroeger, toen je ‘nog gewoon’ vader, moeder, leerling, meester, klant, leverancier was?
Die vragen kom ik tegen en werk ik uit in mijn trainingen sociale media die ik in heel Frankrijk (van Bretagne en de Ardennen tot aan Ile de la Réunion) mag geven voor de toeristische sector. Verder spreek ik op conferenties over bijvoorbeeld fysieke en virtuele identiteiten, zoals vorig jaar in Pau voor 850 mensen die in het toerisme werken en waarvan ik nog steeds feedback krijg – met name uit de hoek van die ongeveer 400 mensen in de zaal die meer dan één Facebook account hebben om hun professionele en privé leven te scheiden en daarbij grote problemen tegenkomen.

In 2011-2012 heb ik bovendien een prachtig project mogen doen in een onderwijs omgeving (6 scholen, met leerlingen van 2-22 jaar), heb ik lesgegeven op de campus van Poitiers van Sciences Po Paris, geef ik af en toe les op Sciences Po Avenir in Parijs (over het vinden van een baan via sociale netwerken) en ben ik begonnen met het trainen van politici (wethouders en gemeenteraadsleden van een stad in de buurt) en hun administratieve team.  Verder geef ik sinds dit jaar trainingen in het ontvangen met buitenlanders. Het onderzoek voor die training heeft me veel geleerd over de ‘étranger’ die we allemaal zijn: daar waar je oploopt tegen onbegrip en onvermogen, kom je bijna altijd in aanraking met een andere (persoonlijke of groeps-)cultuur en zo zijn alle trainingen weer met elkaar verbonden.
Over al die onderwerpen probeer ik zoveel mogelijk te schrijven op mijn blog  en op de Facebook pagina van Bilance, het door echtgenoot Jan opgerichte ‘organisme de formation’ waarvoor ik de trainingen geef.

Aan het werk voor Bilance bij het Office de Tourisme Val de Garonne

Samenwerken met je echtgenoot

Samenwerken met je echtgenoot leek iets wat wij nooit zouden doen, toen mijn huidige echtgenoot en ik elkaar via Internet beter leerden kennen, back in 1998. Toen Jan Nagel (de enige echte, niet de politicus ;-) ), toenmalig rector van mijn oude middelbare school, zich in 1993 bij mij kon voegen in Frankrijk, wilde hij het zelf helemaal maken. En dat is hem goed gelukt! Na een jaar Frans leren aan de universiteit van Poitiers (Centre FLE, Français Langue Etrangère) heeft hij dus Bilance opgericht en is inmiddels trainer en coach en doet aan loopbaan begeleiding. Inmiddels werkt Jan bijvoorbeeld voor Véolia, voor de Sécurité Sociale, voor een aantal culturele centra en voor individuele klanten. Daarvoor reist hij heel Frankrijk af, met de nadruk op Parijs.

Terug naar de oorspronkelijke missie

En dus is de oorspronkelijke missie volbracht : in plaats van de maatschappij bekijken en van commentaar voorzien op het platte doek, doe ik dat nu in schrift en woord. En de drie gîtes zijn er inmiddels : een vakantiehuis voor 4-6 personen, de ‘studio’ voor 1-4 personen en het appartement La Talle voor 1 à 2 personen (eventueel met één kind of baby). En in de zomer hebben we de mini camping (6 à 8 staanplaatsen) die ons lekker bezighoudt. Je kunt er meer over lezen op de site en op de oude blog.

Het leven op La Grosse Talle is een ervaring die in je bloed gaat zitten. Mijn beide dochters beginnen er ook aan te lijden! Altijd is er wat af te maken, op te pakken of te beginnen. Oude projecten worden verfijnd en aangepast aan de tijd. De stenen, de geschiedenis, de lichtval, de bomen, de wisselingen van jaargetijden in de elkaar opvolgende jaren : het gaat je in je bloed zitten. Ik weet niet of we ons leven helemaal op La Grosse Talle zullen leiden, maar totdat er een beter plan komt blijven we zeker in Sepvret. En het alternatief moet wel heel erg overtuigend zijn!


Appartement La Talle


Vaak vragen mensen me of ik terug zou willen naar Nederland. Het antwoord is “La question ne se pose plus” (de vraag doet zich niet voor): mijn leven in Frankrijk heeft me gedwongen om onverwachte uitdagingen aan te gaan en daardoor onverwachte talenten te ontplooien. Ik weet niet of ik die in Nederland ook zou hebben ontwikkeld, maar hier is het in ieder geval wel gebeurd. in Frankrijk heb ik mijn twee dochters gekregen en opgevoed, heb ik het grootste gedeelte van mijn werkbare leven doorgebracht, heb ik mijn dromen gestalte mogen geven. De structuur van mijn gedachten is gebaseerd op de Franse taal, in tweede instantie op het Nederlands en op het Engels. De oudste dochter studeert inmiddels aan Sciences Po Paris, de jongste is nu negen (en een half, mama!) en ontwikkelt zich ook op het raakvlak van haar Franse en Nederlandse wortels.

Ik zeg altijd dat ik niet gekomen ben voor de taal, het weer of het eten, maar het zijn zeker drie dingen waarvoor ik hier zou willen blijven! Je Nederlandse wortels raak je nooit meer kwijt, maar het zijn er meerdere geworden. En de verbinding, de verstrengeling van al die invloeden die je je eigen maakt, zorgt voor een bijzonder patroon dat inderdaad een hele rijke ervaring is.

De Top 3 van Beer

1. De “Chabichou”, een AOC geitenkaas uit de Poitou-Charentes. De streek waar de meeste geiten van heel Frankrijk wonen en nog door heel veel plaatselijke producenten, groot en klein, de heerlijkste geitenkazen worden gemaakt. De wat oudere geitenkaasjes zijn heerlijk met een “confit d’oignons” of van vijgen of kersen, en dat dan bij een glas Pineau, een specialiteit uit de Poitou-Charentes.

2. De markt van Saint-Maixent L’Ecole: op zaterdagmorgen gaan we graag naar deze markt, want het geeft ons het gevoel dat dit het Frankrijk is waarvoor veel Nederlanders in Frankrijk op vakantie komen. Een kop koffie op het terras van een onmogelijk tentje, in een veertiende eeuws gebouw, met uitzicht op de heuvels net buiten de stad, aan het plein voor de hallen waar bijna alleen maar plaatselijke of regionale producenten van groenten, fruit, vis, vlees en kaas hun heerlijkheden verkopen, is echt een geweldige afsluiting van de week.

3. De stad Niort, een pareltje waar je zomaar aan voorbij zou gaan.
Het opgeknapte centrum blijf het centrum van een provinciaal stadje, maar het is wel een prachtig voorbeeld van hoe een provinciaals stadje gezellig en vertrouwd kan zijn. Het centrale plein wordt gemarkeerd door twee prachtige moderne gebouwen, er is een mooi park op de nieuwe parkeergarage aangelegd en vanuit het park kom je op de “allée” met de terrassen waar het vaak goed toeven is. Want Niort ligt in de eerste cirkel van aantal zone-uren (Sepvret ligt in de tweede), waardoor we net zoveel zone-uren hebben als aan de Côte d’Azur, maar dan zonder de heftige winden . (Vanuit Niort kom je gemakkelijk bij de Marais Poitevin, een door de Nederlanders in de zeventiende eeuw aangelegd kanaalstelsel in een moerasgebied, waar je heerlijk kunt varen.)

De binnenstad van Niort is recentelijk mooi opgeknapt, waardoor je een prachtig beeld krijgt van hoe de stad zich vanuit de middeleeuwen heeft ontwikkeld tot een negentiende eeuwse “bourgeois” stad, onder de invloed van haar (vroeger) goedlopende leerindustrie. Die heeft zich daar kunnen ontwikkelen door de rivier de Sèvre Niortaise, die door de stad stroomt en die zijn bronnen vindt… in het dorp Sepvret! Als je dus op vakantie komt op La Grosse Talle, kan ik je de weg wijzen naar die bronnen, en dat is echt een verblijf waard !

6 opmerkingen:

  1. Wat een bijzonder verhaal Beer, mooi dat je dat met ons wilde delen.
    Groetjes,
    Franca

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een ontroerend mooi verhaal en eerbetoon aan het leven en de plek. Dank je wel, Beer.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. wat kun jij goed verwoorden hoe je het hebt "geflikt".
    lieve groet Caroline

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Nu een keer op papier (op scherm maar in tekst geschreven) maar regelmatig
    gehoord verhaal na kunnen lezen. You live your live the way you love it and like it to be.

    rectificatie. Jan woont toch echt pas sinds 2003 in Frankrijk. vanaf dat moment deel ik namelijk huis en haard met zijn nog inwonende zoon...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dank voor jullie reacties! Beer, moeten we nog aan de rectificatie naar aanleiding van wat Marielle schrijft?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. wat een bijzonder verhaal en leven..wat een kracht!!

    BeantwoordenVerwijderen